Kośćiol na mapie Pomnik Jana Pawła II na mapie
Kościół Katolicki zbudowany w latach 1905 1907 pod wezwaniem; Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Jozafata Kuncewicza Biskupa i Męczennika – siedziba dekanatu.
Ksiądz Józef Borodzicz budowa Kościola Kosciol w Miorach 100 lat Kosciola Księża w Kościele w Miorach Przygotowania do Uroczystosci Program Uroczystosci Zaproszenie na Uroczystosci Uroczystości 15 sierpnia Uczystości na fotografii Nabozenstwa Galeria foto Kosciola Księża parafii w Miorach Pomnik Matki Boskiej Litania do Wszystkich Swietych
Życzenia z okazji Jubileuszu stu lat Kościoła w Miorach

Wnętrze Kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Maryji Panny i św Jozafata Kuncewicza w Miorach.
linux0702

Kosciół w Miorach

Pożegnalne kazanie księdza Józefa Borodzicza, w Kościele w Miorach zbudowanym przez Niego z ofiar w latach 1905 1907.

Miasteczko to obywatelskie, położone w powiecie dziśnieńskim, przed dwoma laty przeszło z guberni mińskiej do wileńskiej. Oddalone jest od miasta gubernialnego Wilna o 24 mile, od diecezjalnego Mińska o 33, od powiatowego Dzisny o siedem.
Majętność ta należy dziedzicznie do książąt Światopełków-Mirskich. Sebastian Światopełk-Mirski w swoim miasteczku dziedzicznym Miory w 1641 roku wystawił kościół parafialny dla rzymskokatolickiego obrządku, a jego następcy, Michał, Władysław i Kazimierz w 1693 roku nadali temuż kościołowi fundusz. Fundusz ten składał się, z:
1. Jednej włóki ziemi, włóka = 30 morgów = 16.7928 ha przypis Redakcja Portalu, na której znajdują się kościół, plebania, szpital i budynki gospodarcze z ogrodami i polem uprawnym,
2. Folwarku Leszczyłowo, położonego w guberni witebskiej, w powiecie dryssieńskim, w odległości trzech mil od Mior, z osadą włościan, liczącą 160 mężczyzn zapisanych do rewizji i niemałym obszarem ziemi.
Użytkownikami tego funduszu byli pierwotnie trzej zakonnicy reguły św. Augustyna, później oddany został świeckiemu proboszczowi, który spełniał obowiązki parafialne po przejściu prowincji położonych za Dźwiną pod berło Rosji, a tym samym po rozdzieleniu kościoła od funduszu, tym bardziej, że i przejazd przez nowo wytyczoną granicę czasowo był utrudniony. Przebywający wówczas w folwarku Leszczyłowo proboszcz miorski, ks. Ludwik Mirski, zbudowawszy przy tym folwarku kaplicę, tutaj na stałe zamieszkał, przesyłając część dochodów na utrzymanie kościoła i kapłana w Miorach.
W następnym okresie na mocy rozporządzenia metropolity Siestrzeńcewicza zabroniono utrzymywania stosunków z kościołem i parafią leżącymi za kordonem, całkowity więc dochód z folwarku był korzyścią mieszkającego w nim proboszcza. Zubożony fundusz parafialny pozostał tylko przy jednej włóce ziemi, nie miał nawet żadnych pieniężnych legatów, które by ten niedostatek złagodziły.
Wystawiony z drzewa kościół powiększony został w roku 1781 przez dostawienie nowej jego części. Wtedy to też dokonano pewnych remontów, jak na przykład zrobiono podmurowanie, zastosowano opierzenie i pokryto tę budowlę odpowiednio, zabezpieczając tym samym na przyszłość. Podobnie wznosząca się nad naczelną ścianą wysoka wieża została odnowiona pomalowana pod pokost i pokryta blachą.
Kościół liczy 30 łokci długości, 12 szerokości; pod nim rozciągają się dwie murowane piwnice. Wewnątrz znajduje się pięć ołtarzy.
Wielki, przypominający snycerską rzeźbę, malowany i złocony, zawiera obraz Trójcy Przenajświętszej, szczególnie pięknego pędzla; w bocznych, wykonanych podobnie, umieszczone są obrazy: Matki Bożej, ozdobiony srebrną szatą i złoconymi koronami; św. Tekli, malowidło również zwracające uwagę swoim pięknem; statua Chrystusa, z palmą w ręku, okrytego błękitna szatą; Jego głowę otaczają złociste promienie; ostatnim obrazem w kolejności jest wizerunek św. Jana Nepomucena.
Zakrystia w srebro i inne sprzęty jest zaopatrzona przyzwoicie. Bractwo różańca św., działające niegdyś w tym kościele, w czasie wizyty metropolitalnej już nie istniało.
Szpital stanowi osobny, drewniany dom, pokryty słomą.
Proboszcz, mimo tak szczupłego funduszu, bo przynoszącego zaledwie r.s. 50 dochodu rocznie, utrzymywał komendarza i organistę, wypełniając przykładnie posługę wśród parafian; z powodu straty folwarku nie mogły tylko dojść do skutku obligacje wyznaczone przez fundusz, to jest dwie msze św. tygodniowo.
W obrębie parafii miorskiej istnieje pięć kaplic, mianowicie, w: - Kamieńpolu, - przy Świętej Wodzie, - Miorach, - Kociłowie, - Szczałnie wszystkie one, nie opatrzone funduszem ani indultami, nie przynoszą parafianom religijnej korzyści.
Drewniane zabudowania plebanii chyliły się ku ruinie; o ile nie uzyskają odpowiedniej pomocy, zniszczą się zupełnie; reszta budowli gospodarskich jest w dobrym stanie. Biblioteka funduszowa składała się z 50 tomów. Kościół miorski słynie w odległych nawet okolicach z odprawiania tutaj z pomocą kapłanów z sąsiednich parafii czterdziestogodzinnego nabożeństwa, z kazaniami i naukami, wiodącymi do poprawy życia chrześcijańskiego. W tym czasie gromadzi się tu znaczna liczba wiernych.
Parafia miorska ma najbliższy kościół rzymskokatolicki parafialny w Pohoście, oddalonym od niej o dwie mile. Zamieszkująca ją ludność wyznania rzymskokatolickiego, spisana w 1842 roku, stanowiła 3 410 osób.
Kościół miorski zaliczony został do klasy IV. Proboszcz odbiera roczną wypłatę ze skarbu wysokości r.s. 275 i ma na swój użytek wydzieloną ziemię o wartości 30 dziesięcin.